Nieuwsarchief

Welkom 2022

 

Allereerst feliciteer ik mijn neven Corné en Seagame met hun verjaardag, Tante Pantita is vandaag jarig en die feliciteer ik natuurlijk ook.

Papa is ook jarig geweest en mocht 49 kaarsjes uitblazen.

Maar ik mocht ook een feestje vieren, ik ben 132 maanden geworden en dat betekend 11 jaar!

Wie had dat gedacht?

Eigenlijk niemand en ik ben er ook echt trots op hoor, want het is echt een hele grote mijlpaal.

Op 11 December ben ik met ons gezin op pad geweest.

Mijn grote zus Hanna mocht het Heilig Vormsel ontvangen na een vertraging van een jaar.

Gelukkig kon het nog net doorgang vinden voordat ons land weer in een lockdown ging.

We mochten helemaal voor in de kerk zitten. Ik stond met mijn wandelwagen naast de kerkbanken en kon het mooi bekijken wat er allemaal gebeurde.

Ik vond het allemaal wel interesant en dat heb ik laten merken ook.

Continu maakte ik geluidjes en ik probeerde overal doorheen te praten.

Niemand die me verstaan kan maar iedereen hoorde goed dat ik aanwezig was.

Alles is mooi verlopen en ik kreeg nog even bezoek van de Bisschop.

Verder is het best moeilijk om te vertellen hoe het met me gaat, eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed maar hoe moet ik dat nu uitleggen.

Na de dubbele oorontstekingen ben ik niet meer echt helemaal mezelf geweest.

Mijn energie heeft een hele grote deuk opgelopen en overdag heb ik daar niet zo veel last van maar als de nacht valt dan komen de problemen.

Mama komt steeds later op bed omdat ik erg ongemakkelijk wordt aan het eind van de voeding en op het moment dat mama me over wil leggen van de box naar mijn bed.

Ik rochel het vast zittende slijm wat los maar weet er geen raad mee en kan het niet doorslikken.

Het blijft dan in mijn keel zitten en ik hoest heel erg.

Huilen doe ik ook steeds meer en mijn sonde gaat er regelmatig uit.

Gistermorgen op 1 januari toen papa mijn 1e voeding wilde geven ging de sonde er ook weer uit.

Dit was meer een ongelukje doordat ik door het kwijlen de pleisters nat had gemaakt en die plakken daardoor niet meer.

Ik draaide me om en de sonde bleef achter mijn arm hangen en ja hoor, er uit.

Dan maar weer de thuiszorg bellen om er een nieuwe sonde in te zetten.

Gelukkig komen deze dames altijd erg snel en is de klus zo geklaard.

Daarna bleef ik slapen tot 11.00 uur en dat is uitzonderlijk.

Ik slaap de laatste tijd wel veel meer en dat komt doordat mijn energie echt op raakt.

De sonde gaat er ook wel uit als de dagelijkse verpleging er is en bijna alle verpleegsters kunnen de sonde zelf plaatsen.

Voor mama, die er altijd bij is als ik een nieuwe sonde krijg, is dit wel weer een aanslag op haar slaap.

Over nachtrust praat ik niet want mama haar ritme begint een beetje om te draaien van de dag naar de nacht.

Mijn zussen hebben zo ook weer iets minder tijd met mama, maar ik kan er niks aan doen.

Het is voor mama best een beetje zwaar, papa gaat overdag normaal naar zijn werk en kan in de avond redelijk op tijd naar bed.

Maar ja, het blijft lastig en ik probeer echt mijn best te doen om niet iedereen tot last te zijn maar ik ben echt heel erg ziek en heb nu eenmaal 24/7 zorg nodig.

Wat 2022 ons gaat brengen is een groot vraagteken maar wat ik wel weet is dat ik met ongelooflijk veel liefde van iedereen het nieuwe jaar in ga en dat voel ik en geeft me energie.

Ik wens iedereen die dit leest ook het allerbeste voor het komende jaar.

Pas goed op je gezondheid en wees lief voor elkaar.

 

Dikke kus en een knuffel van Willem.

 

volgend bericht op 30 januari.