Nieuwsarchief

Angst

 

Ik begin ook in deze rare tijd toch met de verjaardagen in mijn directe familie en dat zijn: Ome Steven, Opa Dijkstra en Opa Derks en Ome Johan.

Van harte gefeliciteerd.

Zelf hoop ik morgen 113 maanden te worden en samen met mij is er voor nicht Milou ook een feestje want zij gaat de 19 jaar aantikken.

Alvast gefeliciteerd Milou.

Nu even naar mijn dagelijkse leven.

Ik hoest en proest maar door, slijm lijkt niet op te lossen en regelmatig spuug ik mijn sonde uit.

Drama om die er dan weer in te krijgen maar het kan niet anders.

Ik word al extra verneveld om het slijm maar dunner en losser te krijgen maar het zit me zo vreselijk in de weg.

Vuurrood loop ik dan aan en met al mijn energie probeer ik het dan uit te hoesten maar die energie heb ik niet.

Op de momenten dat het me niet in de weg zit ben ik vrolijk en brabbel ik er lustig op los.

Op zijn tijd probeer ik de verpleegsters de brillen van het gezicht te slaan of als ik de kans krijg grijp ik met volle kracht hun lange haren om vervolgens niet meer los te laten.

Van die reacties moet ik weer erg lachen.

Verder ben ik best lief hoor maar ook een flinke deugniet.

Maar nu het leven vandaag de dag om mij heen.

Alles staat op zijn kop.

Angst is er in en om het huis.

Geen bezoek meer van opa's en oma's en alle anderen.

De enige die hier nog in huis komen zijn de verpleegters die voor mij mogen zorgen.

Mama en mijn zussen zijn permanent binnen of in de tuin.

Verder komen ze niet behalve heel af en toe met papa naar de dijk op een avond waar ze even uit kunnen waaien zonder dat ze iemand tegen kunnen komen.

Alleen papa gaat het huis uit voor zijn werk.

Gelukkig zijn daar de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen zodat papa en zijn collega's zo veilig mogelijk kunnen werken.

Medicijnen worden door tante Mireille of nicht Milou gehaald. Zo hebben we er zomaar weer een paar mantelzorgers bij.

De angst zit er goed in want ieder is bang om besmet te raken maar vooral in mijn omgeving is ieder bang om mij te besmetten.

De kans dat een kind ziek kan worden is erg klein maar dat geld voor gezonde kinderen.

Voor mij en al mijn lotgenootjes kan een besmetting dodelijk zijn.

Het virus slaat op de longen en laat dat nu net een groot probleem zijn bij vele Mito patientjes.

Ik kan er nog een heel lang verhaal van maken maar dat heeft geen zin.

Wat ik met klem wil zeggen is dat ieder moet proberen om zo veel mogelijk thuis te blijven en als het echt niet anders kan, blijf dat écht 1,5 meter bij elkaar vandaan!

Doe het voor iedereen die in de risicogroep zit.

Doe het voor mij en al mijn lotgenootjes en zorg er voor dat wij niet hoeven te sterven door Corona.

Dat onze levensverwachting kort is dat weten we maar mochten we komen te overlijden, dan zou het fijn zijn dat ieder die dat wil ook afscheid van ons kan nemen.

BLIJF THUIS voor ons en u zelf.

 

Dikke kus en een knuffel van Willem.

 

volgend bericht op 3 mei