Nieuwsarchief

Koorts

11 november is de dag, dat mijn kaarsje branden mag.

Sint Maarten is langs gewest. Anniko en Hanna hadden een mooie lampion gemaakt en mochten bij de deuren langs om hun liedje te zingen.

Samen met papa zijn ze het halve dorp af gelopen.

Ook bij ons thuis zijn ze geweest natuurlijk en vele andere kinderen wisten onze voordeur te vinden.

Ook de peuters zijn langs geweest maar dan een dag eerder om te oefenen.

Ik zat binnen in mijn stoel en ze hebben voor mij een liedje gezongen bij het raam. Dat was heel erg leuk maar gelijk ook zeer dubbel.

Eigenlijk had ik daar dus ook tussen moeten staan en voor mama een liedje moeten zingen bij de deur.

 

Ik heb nog steeds erg veel last van het slijm. Zwaar hoesten en rochelen en het houd niet op.

Ik stik er bijna elke keer weer in en loop regelmatig zeer rood aan.

Zo af en toe moet ik weer spugen en dat is beangstigend omdat ik dan echt geen lucht meer krijg.

De sonde heeft er ook weer aan moeten geloven en kwam met het slijm naar buiten.

Balen, want dan moet er dus weer een nieuwe in en dat is vreselijk.

Ik werd maar stiller en stiller en de tempratuur liep op.

Ja hoor, papa en mama waren er al bang voor.

Koorts

Hoge temperatuur die al mijn energie uit mijn lijfje trok.

Ik deed niks meer en lag als een pop in de box.

Al het bewegen, lachen, geluidjes maken en genieten was weg.

Heel erg zwaar heb ik het afgelopen week gehad en de dokter is 2 keer geweest.

Een virusje waar je helaas niks aan kan doen.

Paracetamol flink omhoog tegen de pijn en hoge temperatuur en afwachten.

Gelukkig ging na een lange dag de temperatuur weer wat omlaag.

Stukje bij beetje ging het weer wat de goede kant op maar mijn energie was echt helemaal op en ik had al niet zoveel.

Nu klim ik er langzaam weer wat bij op, lach al weer wat en produceer weer wat geluid door de kamer.

Gelukkig maar, want de spannende dagen komen er weer aan.

December blijft een moeilijke, spannende en emotionele maand en die is in aantocht.

Duimen allemaal en laten we een kaarsje aansteken.

Voor mij, maar zeker ook voor al mijn lotgenootjes die ook knokken om december door te komen.

Even een extra knuffel voor vriend Jip die weer lang in het ziekenhuis moet verblijven omdat hij aan de nacht beademing moet en daar nu aan probeert te wennen.

Als het goed gaat mag hij weer naar huis met het apparaat zodat de machine 's nachts zoveel mogelijk zijn ademhaling kan overnemen.

 

Dikke kus en een knuffel van Willem