Nieuwsarchief

Ongewone situatie

Wat een week weer zeg, niet normaal wat er allemaal weer is gebeurt maar de weekafsluiting is wel erg mooi. Allereerst het afscheid van tante Maja dat heeft plaatsgevonden in Lelystad waar ze is gecremeerd. Zuster Lies was hier om op mij te passen en later ook op Hanna die was bij de peuterspeelzaal en na schooltijd heeft juf Janet Hanna bij Lies gebracht. Jennifer en Anniko waren wel mee naar de crematie. Het afscheid was erg mooi en respectvol en bijzonder dat iedereen geen afscheid van tante Maja nam maar net anders om want tante Maja nam afscheid van hun en verliet na de plechtigheid met hulp van 6 dragers de zaal om zo uit het zicht te verdwijnen. Ik heb deze week mijn nieuwe stoel gekregen en kan daarin ook aan tafel zitten samen met iedereen. Ik kan wel niet eten maar ik geniet er wel van als ik lekker tussen mama en Hanna naar jullie allemaal kan kijken. Iedereen aan tafel geniet er ook van als ik er bij ben want dit is toch wel bijzonder. Na ongeveer 10 tot 15 minuten moet ik wel weer terug in de box want het is toch wel vermoeiend en moet er toch ook wel aan wennen maar het begin is er. Mijn medicatie is ook weer opgehoogd deze week in overleg met dokter Lunsing (mijn neuroloog) omdat ik toch te veel last krijg van de epelepsie. Vrijdag was het zover om naar het UMCG te gaan en dat had heel wat voeten in de aarde. Iedereen was erg gespannen omdat ik in de ziekenwagen vervoerd moest worden. Toen de ziekenwagen er was kwamen de ziekenbroeders eerst binnen om te vragen wat de bedoeling was voor vandaag en papa en mama hebben alles uitgelegt waarom ik niet meer in de eigen auto kan. Toen de brancard er uit moest vond de chauffeuse dat de auto toch een beetje verkeerd stond en dat hij maar even moest worden omgedraaid. Mijn zussen mochten mee en ze reden door de hele straat tot de rotonde en weer terug, nou dat was een feest zeg. Ook mochten ze nog even achterin kijken. Toen de brancard eenmaal binnen stond en ik daar op kwam te liggen hadden papa en mama het wel even erg zwaar want er passen wel 3 Willems op dat grote ding en ik lag helemaal ingepakt lekker op mijn zij tussen veel dekens in. Alleen mijn hoofdje konden ze nog zien. Eenmaal in de ambu kwam mama naast mij te zitten en de broeder aan de andere kant. De deuren gingen dicht en we reden weg uitgezwaaid door papa, mijn zussen, oma Derks en tante Mireille. Opa en oma Dijkstra zwaaide ook door het raam. Dit was voor papa het vreselijkste moment om mij en mama zo weg te zien rijden. Oma bracht Jennifer en Anniko naar school en nam Hanna mee naar de boerderij en papa en tante Mireille gingen in de auto met mijn wandelwagen op weg naar Groningen. Eenmaal aangekomen in de stad zag papa de ambu staan op een vreemde weg en wist zeker dat wij dat waren maar toch kon dat niet. In het UMCG aangekomen waren papa en tante Mireille snel bij de eerste hulp post om mij daar op te halen en ik was net aangekomen met mama en de broeder en chauffeuse. Blijkt dat ze verkeerd waren gereden en de tomtom had ze via de verkeerde afslag gestuurd. Handig want er staan borden zo groot als een vrachtwagen op de snelweg maar ja we zijn er gekomen. Papa moest wel lachen en had het wel goed gezien dat wij daar stonden op die verkeerde weg. Mama had papa en tante Mireille ook gezien bij de stoplichten. Toen ik weer in mijn eigen wagen lag hebben we afscheid genomen van de broeders en zijn we naar het Beatrix ziekenhuis gegaan. Dit is het kinderziekenhuis in het UMCG waar dokter Lunsing mij ging onderzoeken maar eerst even mijn gewicht. Iets wat mijn papa en mama wel willen dat doe ik, ik ben afgevallen. 12,70 kg schoon aan de haak en dat klinkt niet goed maar is helemaal niet verkeerd want nu kom ik in balans want ik groeide te snel. Nadat ik wat van mijn trekjes heb laten zien gingen we naar de afdeling neurologie. Papa vroeg aan de balie juf of hij gebruik mocht maken van de magnetron want ik was aan de voeding toe. O zegt ze, die hebben we hier niet hoor. Ja hoor zegt papa die staat achter dat gordijn want die heb ik vaker gebruikt. Hahahaha wie werkt er nu hier. Tijdens de EEG ging alles goed en papa had de ambu geregeld bij de balie voor de terug reis. Nadat alles was gelukt en we te horen kregen dat de uitslagen volgende week binnen zouden zijn konden we terug naar de spoedeisende hulp om opgehaald te worden door de ambu. Opeens komt er een dokter met een mobiel aan zijn oor en kijkt mij aan en verteld dat ik niet in een maxicosi zit en loopt weer weg. Er kwamen 2 ambu broeders aan en vertellen dat ze mij gaan meenemen maar hier was toch wel wat uitleg bij nodig. Dit is een ongewone situatie zei hij. Normaal moet een kind in een maxicosi, ja hallo daar pas ik niet meer in en de aangepaste auto stoel kan niet op de brancard of in de ambu. Na wikken en wegen namen ze me toch mee en kon ik in de wagen met mama. Papa en tante Mireille waren vlot in de auto en werden op de snelweg ingehaald door mij. Bij Joure voor de rotonde zagen ze me opeens weer rijden en zaten ze vlak achter ons, samen aangekomen in Rutten waren mijn zussen en oma Derks er ook en kon ik er uit. Mijn zussen zwaaide de broeders uit en ze deden de blauwe zwaailampen even aan wat de meiden geweldig vonden. Wat een week weer he en wat is er toch weer veel gebeurt maar voor iedereen het belangrijkste is toch vandaag (zondag 6 november) want ik ben nu precies 11 maanden en wie had dat ooit verwacht. Lekker een taartje straks bij de koffie voor iedereen en ik zal wel lekker veel geknuffeld worden. Ik verheug me er nu al op.

Een hele dikke kus en een knuffel van Willem

 

ps mijn zussen hebben ook weer een stukje getypt op hun deel van de site