Nieuwsarchief

Hoera een meisje

Wat heb ik weer een drukke week gehad zeg. Deze week is begonnen met vaderdag. Mijn zussen en ik hadden ieder een mooi kado voor papa. Mooie tekeningen, een medaille, een prikbord en mooie gedichten van mijn zussen en ik heb een paar geverfde handen over gehouden aan het kado voor papa. Mijn handafdruk op een blaadje met een gedichtje er bij en papa was helemaal blij. Mijn zus Jennifer is deze week bij de brillenwinkel geweest en heeft daar een prachtige bril uitgezocht. Ze had al een tijdje last van hoofdpijn bij het kijken en daarom moest ze een bril. Maar ze heeft een hele mooie en ik ben er al weer aardig aan gewend om haar zo te zien. Maar er is meer gebeurd deze week. Na heeeeeel lang wachten is tante Eveline nu toch bevallen en is er een prachtige dochter geboren. Ome Marius en tante Eveline hebben haar de naam Floor gegeven en samen met Daan zijn ze erg trots op hun dochter en zusje. Floor is nu het jongste kindje in de familie Derks en dat betekend dat ik dat niet meer ben en dat is erg bijzonder. Wie had ooit gedacht dat ik zou meemaken dat ik nog een neefje of nichtje zou krijgen maar hoera het is nu dus zover. Iedereen in het gezin maakt het goed en laten ze maar lekker genieten van elkaar. Voor papa en vooral voor mama is het ook wel een erg dubbel gevoel want Floor drinkt aan de borst en dat heb ik nooit echt gedaan. Ook huilen in de wieg kan Floor erg goed en ook dat heb ik nooit gedaan. Hoe raar kan het zijn maar Floor klinkt lekker gewoon als een normale baby terwijl mama bij mijn geboorte meteen al voelde dat er met mij iets mis was. Gelukkig geniet ik nog erg van iedereen om mij heen en geniet iedereen om mij heen ook erg van mij en dat probeer ik nog lang vol te houden. Mijn gezondheid loopt toch wel weer wat terug al is het longontstekings gevaar wel geweken. Het slijm is niet meer te horen in mijn longen en dat betekend dat het pufje wat ik krijg weer wat afgebouwd gaat worden. Dit moet ook eigenlijk wel want door dit medicijn krijg ik meer lucht in mijn longen als wanneer het verstopt zit. Nu het wat beter gaat resulteert dit weer in meer epeleptische activiteiten en dat is niet fijn. Ook ben ik nu in de morgen weer vaker wakker en kruip soms onder mijn dekens vandaan waardoor ik makkelijker op mijn buik kan komen te liggen. Dit is weer erg gevaarlijk en niet goed voor de nachtrust van papa en mama want vooral papa ligt op scherp 's morgens en hoort alles. Verder zitten papa en mama er wel weer een beetje er doorheen en mijn zusen weten af en toe ook niet meer hoe alles moet. Ze zijn erg druk en hun oortjes doen het ook niet zo best meer maar dat komt omdat iedereen wel met flinke spanning en vermoeidheid hier in huis leeft. Gelukkig is er goede hulp van vele mensen om ons heen en kaartjes en lieve woorden doen erg goed. Ik probeer dan toch maar te blijven lachen en brabbelen zodat iedereen weer van mij geniet. Nu heb ik wel weer genoeg gedaan dacht ik.

Iedereen een hele dikke knuffel en een kus van mij. Willem