Nieuwsarchief

Papa en ik met onze rode wagens, leuk toch?

Wat een week heb ik weer achter de rug. Maandag naar het UMCG voor een EEG, papa bracht me al om 5 uur naar beneden en verpleegster Petra kwam om 5.45 uur aan om alles klaar te maken voor de rit want om 8.30 uur was ik aan de beurt. Jennifer en Anniko waren bij hun vader en Hanna was ook al vroeg uit de veren. Alles stond klaar voor de rit. Medicijnen, voeding, de pomp en uitzuigapparaat en extra kleren. Papa had mijn wandelwagen al achter in de auto staan want dan kon hij meteen achter de ambulance aanrijden. Komt om 7.45 uur de ambu voor rijden. Lekker veel te laat dus en dan moet je eens op papa letten want er komt dan stoom uit zijn oren. Mama had het ook niet meer en belde met het UMCG dat we later kwamen. Eindelijk aangekomen in Groningen snel naar de afdeling waar papa beter de weg wist dan de verpleegster die met ons mee liep om ons naar de goede afdeling te leiden. Lopen mama en papa met mij naar de kamer waar de EEG spullen staan zegt de dame dat ze het al hadden willen cancelen omdat we te laat waren. Maar goed dat papa en mama geen EEG hoefden want dan was er wel veel hersenactiviteit te zien. Ik moest op een bed liggen en mama hield me lekker vast. Toen ik het wat te krappe mutsje op kreeg en de dokter ook nog op mijn hoofd ging schrubben vond ik het genoeg en zette ik het op het krijsen. Dit was niet prettig voor mij en voor iedereen in de kamer. Totdat ik mezelf uitschakelde en in een hele diepe slaap viel. De hele EEG lag ik te slapen en dat was nou ook weer niet de bedoeling. Van alles is er geprobeerd om me wakker te krijgen. Een stroboscoop boven mijn ogen, kriebelen aan mijn handen en zelfs mijn oogleden optillen maar ik gaf geen krimp en als ze een goede EEG willen maken moet ik ook een keertje wakker worden. Helaas dus en toen het afgelopen was en de muts af ging en mijn hoofdje werd gewassen gingen mijn oogjes langzaam open. Papa en mama hoorde de dokter ook vele dingen zeggen tegen een stagiere wat niet zo leuk was. Dit geeft niet veel goede hoop. Daarna zijn we naar dr Lunsing geweest en die heeft me nog even onderzocht. Als de uitslag negatief zou zijn dan horen papa en mama dit uiterlijk 2 dagen na de EEG. Toen mocht ik aan de voeding en papa en mama gingen ook even eten. Papa was nog steeds de kluts kwijt en wist zijn eigen pincode niet meer toen hij moest betalen en noemde onze buurvrouw die in het UMCG werkt met een andere naam. Na het eten was iedereen weer tot rust gekomen en gingen we een ambu regelen voor de terug reis. Ook dit ging helemaal verkeerd want door een explosie in de stad moesten de ziekenwagens daarheen en moesten wij wachten. Dat snappen mijn ouders ook wel maar na 2 uur te hebben gewacht moest ik toch echt naar huis want het is nog een uur rijden en ik moest weer aan de voeding en moest ook weer mijn medicijnen hebben. Gelukkig kwamen er opeens toch 2 ambulancedames aan en een dame daarvan herkende ons nog van een vorige rit. Dit gaf meteen weer rust en op naar huis. De dagen daarna hebben we geen uitslag gehad dus zeer ernstig zal het niet zijn. Over 2 weken moet ik weer naar Groningen voor een algehele controle en dan zullen we het wel horen of het gelukt is of dat het over moet. Verder ben ik deze week redelijk goed geweest. Ik heb veel gelachen en voelde me goed alleen schommeld mijn temperatuur wel erg op en neer. En mijn slijm zit erg diep wat een groot gevaar is voor een longontstekeing. Daarvoor heb ik al 3 medicijnen maar er is er nog 1 bijgekomen. In totaal krijg ik nu elke dag 13 verschillende medicijnen waarvan de meeste meerdere keren per dag. Maar er zijn ook goede dingen gebeurd hoor deze week want gisteren ben ik toch maar even 22 maanden geworden en dat is weer gevierd met taart. Het was ook nog eens mooi weer dus hebben we ook nog een wandeling gemaakt en ben ik met papa op de foto gegaan. Ik in mijn rode wagen en papa bij zijn rode wagen. Helemaal goed dus. Nou dit was wel weer genoeg voor deze keer.Dikke kus en een knuffel van Willemklaarmaken voor de eeg"][/caption]
"

Weer wat beter

Deze week was weer een bewogen weekje. Eindelijk weten we wanneer ik naar Groningen mag en dat is op 1 oktober. 's morgens om half 9 moet ik daar zijn voor een EEG. Hopenlijk komt er wat uit en kunnen ze dan nog iets doen met de medicatie voor de epilepsie. Deze week is ook mijn nieuwe matras gekomen. Een dik groot ding die in de vorm van mijn lichaam gekneed kan worden en er voor zorgt dat ik tijdens de voeding rustiger ben en me moeilijker om kan draaien. Het is nog even wennen voor iedereen om er mee te werken maar ik slaap er lekker in en dat is al goed. De hele week ben ik beter dan de vorige week. Ik lach weer regelmatig en slaap rustiger. Voor papa en mama is dit ook wel lekker en genieten elk moment van me. Mijn zussen hebben deze week nog feest gehad op school. Het hoofd van de school ging met de vut en de school bestond 55 jaar dus feest. Ieder kind in Ot en Sien kleren en lekker op de klompen een dansje gedaan voor de juf. De meiden waren helemaal blij en doordat papa vrij had kon mama lekker even langer op school blijven om naar de dansjes te kijken. Verder heb ik nog bezoek gehad uit Canada. Ome Bouwe en tante Mieke zijn lekker even langs geweest en hebben me weer even mogen bewonderen. Vandaag gaan we lekker rusten en voorbereiden op morgen. Best wel weer spannend hoor als ik weer in de ziekenwagen moet maar mama rijd gelukkig met me mee.

Dikke kus en een knuffel van Willem