Nieuwsarchief

Schommelingen

Hallo allemaal, wat een weekje weer. Het begon deze week met mijn zus Hanna die ziek was. Spugen, slapen, hangerig en tv kijken met de emmer op schoot en niet naar school. Gelukkig knapte ze weer redelijk snel op en kon de emmer aan de kant. Ik ben wel trots op haar want ze heeft voor het eerst haar raport mee gekregen van school en dat zag er goed uit. Ook Jennifer en Anniko hadden een zeer goed raport en dat is gezien de omstandigheden erg goed. Met mij ging het wat minder deze week. Mijn temperatuur schommeld erg en is soms redelijk hoog terwijl ik al 24 uur per dag aan de paracetamol zit. Hier is niet veel aan te doen maar het is wel iets wat papa en mama goed in de gaten moeten houden. Ook slaap ik veel meer dan normaal en als ik slaap ben ik in zeer diepe slaap en word ik erg wit. Niets maakt mij dan wakker en geluiden hoe hard ook, het maakt me niets uit. Ook neemt de epilepsie weer toe. Het staren en tandenknarsen is wel het ergst maar ook het opwippen van mijn beentjes en raar rollen met mijn tong hoort daar bij. Wel lach ik redelijk vaak en geniet van de vele dingen om mij heen als ik goed wakker ben. Het is wel goed om te horen dat nog steeds erg veel mensen met mij mee leven en dat doet erg goed. Dat medeleven is erg belangrijk want grote mensen hebben daar veel steun aan. Ik ben ongeneeslijk ziek en hoe redelijk het ook gaat, ik word nooit meer beter. Om ons heen zijn ook mensen met een ongeneeslijke ziekte en ook die mensen hebben dat medeleven nodig. Ik hoop dat ik met mijn glimlach die personen een steuntje in de rug kan geven zodat zij toch op een positieve manier verder kunnen en genieten van de kleine dingen. Achter de wolken schijnt de zon, ook in Rutten.

Een hele dikke kus en een knuffel van Willem