Nieuwsarchief

Het ging al te lang goed

Hallo allemaal, deze week was echt een dikke domper. Mijn zussen waren niet echt fit en iedereen was wat zeurderig. Het uit bed komen viel niet mee en dan gooien ze ook nog eens het verpleegster rooster helemaal in de war. Halverwege de week kwamen de Canadezen nog even langs en het viel ze meteen op dat ik anders was dan dat wat ze gewend waren. Tegen de avond liep mijn temperatuur wat op en mama vertrouwde het al niet erg. Ook bleef ik meer dan een uur jammeren en huilen wat ik anders nooit doe. Mama moest weg en drukte papa op het hart om mijn temperatuur goed in de gaten te houden. Toen mama weg ging had ik 37.6 en na een uur zat ik op 38.7. Ho ho dit is niet goed. Bij een temp hoger dan 38 moeten we de dokter bellen. Voor een gezond kind is dit een lichte verhoging waar je je niet zo druk over hoeft te maken maar ik zit 24/7 onder de paracetamol en dan kan je er bijna 2 graden bij op tellen. De dokter was gebeld en die stond binnen 10 minuten op de stoep. Even een snel onderzoek en na dat hij mijn oren had bekeken was het klaar. Dikke oorontsteking. Wij hebben een dokter met een vooruitziende blik want hij had al een kuur meegenomen. Meteen stoppen met de ene kuur die ik al een lange tijd krijg en direct starten met de andere. Als na 2 dagen de temp niet zakt moeten papa en mama de dokter weer bellen. De dagen en nachten die volgden waren verre van leuk. Ik sliep als een blok en mijn kleur was erger als een muis. Lachen en reageren deed ik helemaal niet meer en de temperatuur bleef erg spannend. Gelukkig dat vrijdag tegen de avond de temperatuur weer naar het normale ging (normaal pendel ik tussen de 36 en 37,6 ). Op dit moment gaat het wel redelijk maar ik ben er nog lang niet en het moet echt van ver komen. De kuur heeft ook een vervelende bijwerking en dat is mijn ontlasting. Er is niet tegen te wassen en ik heb af en toe wel eens dat het tot bijna in mijn nek zit maar nu loopt het door tot mijn ellebogen en dat soms 2 keer per dag. Mijn zussen helpen mama wel goed om me weer te verschonen. Gelukkig hebben we veel goede mensen om ons heen die op alle mogelijke manieren steun geven waar vooral papa en mama veel aan hebben. Dan denken papa en mama ook veel aan mijn buurkindjes die ook nog in het ziekenhuis liggen. Ik hoop dat zij de kracht kunnen vinden om snel weer naar huis te mogen zoals het hoort. Ik doe mijn best weer om er toch weer wat boven op te komen (klinkt raar voor een terminaal kind) en mijn ouders en zussen weer met een lach kan verblijden.

Allemaal een dikke kus en een knuffel van een nu wel erg zieke Willem