Nieuwsarchief

Herstel ?

Koorts, koorts, koorts en nog eens koorts. Zo lang heb ik het nog nooit gehad. Midden in de nacht onze dokter aan mijn box (papa heeft zijn mobiele nummer en mag 24/7 bellen) ik heb erg rode oren en dat zal wel weer een oorontsteking zijn en nu ook nog een dubbele. Meteen aan de antibiotica en hopen op herstel. Nou, mooi niet dus. Huilen of bijna doodstil liggen in de box en meer kon ik niet. Temperaturen die ik nog niet eerder heb gehad en veel te hoog dus. Spugen als een malle en bijna elke keer de sonde er mee uit. Wel 5 keer deze week. De Thuiszorg weer bellen en zelfs midden in de nacht staan ze voor mij klaar. Super hoor hoe die verplegers dat doen, al vind ik het zelf niet echt een pretje. Ik ben al niet fit en dan nog spugen ook en nog veel erger een nieuwe sonde inbrengen. De antibiotica brengt ook weer een ander probleem met zich mee. Super dunne ontlasting en dus de luiers te klein. Het zit tot aan mijn nek en dan moet ik weer helemaal ontkleed worden en dat kost zoveel energie wat ik niet heb. Ik huil erg veel bij het uit en aan kleden. Ook komt er een schimmel infectie op mijn billetjes door de antibiotica. Dat doet ook erg zeer en dus zit er veel zalf op. Al met al gaat het erg slecht met me deze week. Mama had me op een avond op schoot en toen deed ik zo raar dat mama nu echt dacht dat het mijn laatste adem was. Maar ik zal Willem niet zijn dat ik iedereen weer laat verrassen, want nu is mijn koorst helemaal weg en lig ik weer te rollen en lachen in mijn box. Niemand snapt er nog wat van en ik ben wel weer een flinke stap terug gegaan, maar toch voel ik me nu weer redelijk. Vele malen vragen mensen aan papa en mama of ik stabiel ben maar nee helaas. Ik ben dan nu wel weer redelijk en zeker een heel stuk beter dan begin van deze week maar papa en mama realiseren zich erg goed dat ik echt elke keer een stukje slechter wordt. Soms gaat het snel en soms gaat het langzaam maar het is niet zo dat ik beterder word dan ik geweest ben. Elke keer ga ik weer een trede naar beneden op de ladder van mijn leven en ik kom echt niet weer naar boven. De vraag blijf dan hoe lang de ladder is en gelukkig weet niemand dat. Maar voorals nog lach ik weer en rol lekker door de box. Daarna val ik dan meteen in een diepe slaap in de soms meest onmogelijke bochten. Volgende week ga ik weer naar het UMCG voor een EEG. Alleen is dit een hele bijzondere, maar daarover vertel ik volgende week wel meer. Wel wil ik nog even vertellen dat vandaag om 15.15 uur bij de smederij in Rutten het fanfare-orkest waar mama, Jennifer en Anniko bij spelen een koffie concert geven. Dit concert is gratis te beluisteren. Normaal kan ik nooit bij mama of mijn zussen luisteren dus komt het korps nu naar mij toe. Er is koffie, thee en limonade en de opbrengst van de koffie, thee en limonade gaat naar Energy4All. Kom dus allemaal naar Rutten op 30-06 om 15.15 uur en als ik een beetje goed ben zal ik zeker van de partij zijn.

Allemaal een hele dikke kus en een knuffel van Willem