Nieuwsarchief

We blijven positief.

 

Hoera, mama is jarig geweest.

Mijn allerliefste zorgzame mama in de hele wereld.

We hebben er met ons allen een leuke dag van gemaakt en mama voelde zich ook echt jarig.

Zelf ben ik de 133 maanden voorbij gegaan en dat is voor mij ook weer een hele mijlpaal.

En dit bericht is bericht nummer 340 en daar mogen we ook wel even bij stilstaan.

Al 340 keer dat ik jullie kan laten weten hoe het met mij gaat en ik weet dat er van over de hele wereld mijn berichten gelezen worden.

De titel deze keer is "we blijven positief" en dat klopt wel aardig want mijn zus Anniko heeft in 1 keer haar rijbewijs gehaald.

En we blijven nog even positief maar nu wat corona betreft.

Helaas is een van mij zussen positief getest en zit nu in isolatie op haar kamer.

Komende woensdag moet het hele gezin getest worden en dan maar hopen dat iedereen niet positief is.

Ook ik moet weer gestest worden en daarvoor moeten de mensen van de GGD hier thuis komen.

De corona neemt wel veel spaningen met zich mee want 1 van mijn verpleegkundigen was positief getest en dat gaf meteen veel onrust.

Ik moest 'in quarantaine' en dat is niet zo makkelijk.

Toen ben ik ook getest door de GGD en dat betekend dus dat ik in 1 week 2 keer getest moet worden.

Wij hebben deze toestand helaas niet bedacht maar 'mijn quarantaine' is voorschrift voor het bureau van de kinderthuiszorg en daar zullen we ons aan moeten houden.

De verpleegkundigen zijn ook volledig ingepakt als ze mij verzorgen en dat vind ik wel interessant, maar voor de dames is het niet zo leuk want het is snikheet in die pakken.

Ik zelf vind het erg leuk om aan die schorten, brillen en mondkapjes te trekken en daardoor krijgen de dames het nog veel warmer.

Laten we hopen dat iedereen verder negatief is en deze maatregelen in de kast kunnen.

Met mijn gezondheid gaat het helaas wel minder.

Overdag lijk ik voor de buitenwereld wel leuk, ik brabbel er rustig op los en zit regelmatig in de stoel te spelen of TV te kijken in de box.

Maar als de nacht valt dan komt mijn lichaam tot rust en begint het slijm mij vreselijk dwars te zitten.

Als mama mij in m'n bed wil leggen dan begin ik vaak vreselijk te hoesten en stik ik bijna in mijn slijm.

Dit herhaalt zich een paar keer tot ik echt rustig ben en meestal kom ik dan rond de klok van 3 in de ligorthese te liggen.

Mama kan dan naar bed en de camera gaat dan aan bij papa.

Het duurt niet lang voor ik weer begin te hoesten terwijl ik wel doorslaap.

Papa houd me in de gaten op het scherm en als het te gek wordt gaat hij naar beneden.

Het gebeurt ook wel dat papa zijn wekker gaat en als hij dan wakker wordt staat de camera uit en ligt mama niet in bed, dat betekend dat mama nog beneden is en slaapt op de bank.

Dit gebeurt niet zo vaak maar het gebeurt wel en dat is voor niemand goed.

Mama wil papa soms ook een volle nacht rust geven omdat hij elke ochtend weer naar zijn werk moet, maar haar ritme van dag en nacht begint om te draaien en dat komt haar rust niet ten goede.

Ik heb zelf geen idee waarom ik 's nachts zo onrustig ben maar papa en mama weten wel zeker dat het mijn ziekte is die stilletjes aan doorgaat en afbraak pleegt in mijn lichaam.

De uren dat ik waker ben zijn ook korter dan een jaar geleden, ik slaap meer en soms best lange stukken achter elkaar overdag.

Al met al wordt het steeds moeilijker voor het hele gezin maar iedereen doet vreselijk goed zijn best om me te helpen.

Die hulp en liefde die ik krijg is overweldigend en dat sterkt me weer.

Ik hoop dat het slijm wat minder gaat worden en dat ik het ook minder benauwd heb.

Nu stop ik maar weer met dit 340 ste bericht.

 

Dikke kus en een knuffel van Willem.

 

volgende bericht op 27 februari